مقایسه تطبیقی میزان اعتماد مخاطبین نسبت به 2 شبکه خبر و (bbc) فارسی (6)

 وظایف رسانه­ های خبری:

نیازهای روزافزون گروه­های وسیع انسانی به استفاده از وسایل ارتباط جمعی برای این وسایل وظایف اجتماعی متعددی پدید آورده است.

یکی از مهمترین وظایف رسانه­ های خبری، اطلاع­ رسانی، هوشیارسازی و گسترش دانش و اطلاعات مخاطبان در زمینه­ هایی است که امکان دسترسی و تجربه مستقیم از رویدادها و موضوع­های مختلف برای آنها فراهم نباشد. در بین سازمان­ها و نهادهای گوناگونی که در جامعه فعالیت می­کنند، وظیفه جمع­آوری، تدوین و انتقال اطلاعات و تأمین نیازهای مخاطبان در زمینه ­های مختلف بر عهده رسانه‌های خبری است. دنیایی که در آن زندگی می­کنیم در بسیاری از موارد دور از چشم و ذهن ماست. این دنیا را باید شناخته، تبیین و متصور کرد. آنچه در صحنه سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی رخ می‌دهد، برای همه مردم قابل دسترسی یا تجربه مستقیم نیست. وسایل ارتباط جمعی با ارائه اخبار و اطلاعات گوناگون –آگاهانه یا ناخودآگاه- می­کوشند به شکل­گیری ذهنیات ما از محیط اطراف کمک کنند.

ارائه اطلاعات درست به منظور دستیابی به واقعیت­های محیط اطراف با وجود عوامل گوناگونی که در فرایند انتقال اطلاعات از رویداد تا خواننده وجود دارد، کار ساده­ای نیست، عوامل مختلف "درون سازمانی" و "برون سازمانی" بر این فرایند تأثیر متقابل دارند.

در سال­های اخیر، تأکید تازه­ای بر مفهوم "شکل گیری واقعیت­های اجتماعی" به عنوان یکی از مهمترین آثار اجتماعی پیام­های ارتباطی مورد بررسی پژوهشگران قرار گرفته است. امروز سوال این نیست که وسایل ارتباط جمعی چگونه بر نگرش­ها، اعتقادات، باورها و رفتارهای مخاطبان تأثیر می‌گذارند، بلکه سوال این است که رسانه­ ها چه کمکی به تبیین مخاطبان از محیط اطراف خود می‌کنند و چگونه می­توانند مشارکت آنان را در برنامه­ های توسعه جلب کنند. در اینجا فرض بر این است که رسانه­ ها می­توانند با تأکید و برجستگی انتخابی خود بر ارزش­ها، هنجارها و رویدادهای گوناگون به شکل­گیری ادراکات و ایجاد انگیزه برای مشارکت همگانی کمک کنند. پژوهشگران علوم ارتباطات در پنجاه سال اخیر، به گونه­ های مختلف رسالت و وظایف ارتباط جمعی را تبیین کرده­اند. از نظر این پژوهشگران، ارتباط موفق در صورتی انجام می‌شود که بین اهداف پیام­دهندگان و پیام‌گیران وجوه مشترکی وجود داشته باشد:

اهداف پیام­دهندگان	اهداف پیام­گیران
1- اطلاع و آگاهی	1- آگاهی از تهدیدها و فرصت­ها، شناخت محیط اطراف، شناخت واقعیت­ها، دستیابی به تصمیم­گیری.
2- آموزش	2- کسب مهارت­ها و دانش لازم برای انجام وظیفه در جامعه، یادگیری ارزش­ها، رفتارها  و نقش­های مناسب برای پذیرش در جامعه.
3- ترغیب و اقناع	3- رسیدن به تصمیم­گیری، انطباق ارزش­ها، رفتار و نقش­های قابل پذیرش در جامعه
4- تفریح و سرگرمی	4- لذت بردن، استراحت و سرگرمی، گریز از مسائل روز.

 

نقش رسانه ­های خبری را می­توان چنین برشمرد:

1- تهیه و تنظیم و ارائه خبرها و گزارش­های صحیح درباره وقایع مهم کشور و جهان:

رسانه ­های خبری باید کوشش کنند تا تصویر جامع و کاملی از آنچه در دنیا می­گذرد در اختیار خوانندگان، شنوندگان و بینندگان خود قرار دهند تا آنان بتوانند با داشتن اطلاعات درست تصمیم­های آگاهانه­ای در زمینه­ های مختلف زندگی خود بگیرند.

2- حمایت از حکومت قانون و ناظر بر اجرای درست و دقیق قوانین:

در انجام این وظیفه، رسانه­های خبری به عنوان رکن چهارم حکومت باید خادم مردم و ناظر بر کارها و تصمیماتی که در کشور جریان دارد، باشند و از این راه همواره مسئولان و مردم را از جریان امور آگاه کنند.

3- ایجاد محیط مناسب برای برخورد عقاید گوناگون:

تنها در محیطی که عقیده­ها و نظرهای گوناگون بتوانند با یکدیگر مبادله شوند، امکان رشد و توسعه سیاسی و حکومت مردم بر مردم فراهم می‌شود. وسایل ارتباط جمعی، باید بستر مناسب این محیط را فراهم کنند.

4- فراهم کردن زمینه آموزش مداوم برای بزرگسالان:

وسایل ارتباط جمعی می­توانند به بزرگسالان که محیط کلاس و مدرسه را ترک کرده­اند، اطلاعات جدید در زمینه­های علوم و فنون ارائه دهند. برای بسیاری از مردم، رسا نه ­های خبری به عنوان یک منبع اصلی برای تماس با دنیای عقیده­ها، نظرها و کشفیات تازه محسوب می‌شوند. از طریق وسایل ارتباط جمعی است که مردم می­توانند از نوآوری­ها آگاه شوند.

5- کمک به رشد فکری و فرهنگی جامعه:

وسایل ارتباط جمعی، به عنوان مکمل مدارس و دانشگاه­ها، می­باید در رشد فکری و معنوی افراد جامعه در شناخت مسائل و موضوعات روز، احیای هویت فرهنگی و ایجاد مسئولیت اجتماعی در مردم نقش ویژه­ای داشته باشند.

6- فراهم کردن سرگرمی­های آموزنده:

وظیفه رسانه ­های ارتباطی در انجام این وظیفه یکسان نیست. در انجام این امر، رسانه­ های ارتباطی می­باید همواره جنبه آموزشی را در نظر داشته باشند و از بدآموزی پرهیز کنند.

7- ایجاد روحیه مشارکت و همکاری با برنامه­های توسعه­ بخش:

با ارائه گزارش­های تحقیقی و انتقادی، رسانه­های خبری باید روحیه مشارکت و همکاری مردم را با برنامه­های توسعه ایجاد کنند و آنان را در اجرای برنامه­های توسعه سهیم بدانند (بدیعی و قندی، 1382، 417-420).

 

شمخانی مجری طرح فیلم آدم باش: ژانر کمدی در سینمای ایران حرفه ای نشده است

سه شنبه، ۱۳ بهمن ۱۳۹۴ ۱۶:۱۰

شمخانی مجری طرح فیلم آدم باش: ژانر کمدی در سینمای ایران حرفه ای نشده است

فیلم آدم باش یک ژانر کمدی متوسط است اما با این حال مورد استقبال خوب مردم قرار گرفته و این نشان از نگاه مثبت مردم به فیلم های کمدی است.

مهدی شمخانی مجری طرح فیلم آدم باش گفت: در این مدت انتقاد های زیادی نسبت به فیلم بود که برخی از آن قابل قبول است اما با یک نگاه ساده به گذشته سینما می توان دریافت که در ژانر کمدی هنوز سینمای ایران به صورت حرفه ای عمل نکرده و هرچه این فیلم ها بیشتر ساخته شود آزمون و خطای آن نیز بیشتر مشاهده می شود

وی با انتقاد از برخی از اصحاب رسانه گفت: مگر می شود در ابتدای راه خطایی وجود نداشته باشد اما باید این خطاها را در ادامه راه کمتر کرد نه اینکه اصل مسئله را پاک کرد و انتظار داشت که فیلم های کمدی کمرنگ شود.

شمخانی با اشاره به فروش 400 میلیونی در بیست روز از اکران این فیلم گفت: همین فیلمی که برخی با نگاه مفرحانه به آن انتقاد وارد می کنند در همین جمعه گذشته دومین فیلم پرفروش سینماهای کشور بوده است. چرا برخی خودشان را در جایگاه مخاطب قرار می دهند و از نگاه مردم سخن می گویند اگر این فیلم بد بود مردم برای دیدن این فیلم هرگز به سینما نمی رفتند آن هم در شرایطی که خود کارشناسان و اهل سینما اعلام می کنند که مردم با سینما قهر کرده اند.

مجری طرح فیلم آدم باش افزود: این فیلم در شرایط بدی اکران شد و با تاخیر 4 هفته این بود اکنون نیز به دلیل جشنواره فجر بسیاری از سینماها و رسانه های این فیلم گرفته می شود. انتظار این است که شورای محترم نمایش با توجه به شرایط نامناسب اکران فیلم آدم باش و فروش خوب این فیلم در این مدت محدود اجازه دارد اکران این فیلم را در راستای حمایت از فیلم آدم باش صادر کند.

شمخانی در پایان خاطر نشان کرد این فیلم هم اکنون در 20 سینمای تهران و 17 سینمای شهرستان در حال اکران است. http://www.tadbirkhabar.com/news/culture/89904

مقایسه تطبیقی میزان اعتماد مخاطبین نسبت به 2 شبکه خبر و (bbc) فارسی 5

 

2-1-2 وظایف و کارکردهای رسانه:

کارکرد[1] عبارت است از حاصل یا نتیجه نوعی وجود یا عمل (حرکت) اشخاص یا اشیاء و از جمله پدیده‌های لمس ناپذیر چون الگوهای فرهنگی، ساختار های گروهی و نگرش‌ها.

به دیگر سخن کارکرد به معنای نقش یا اثری است که هر پدیده در زنجیره ای از پدیده‌هایی که با آن مرتبط می‌باشد، باقی می‌گذارد. دورکیم در کتاب تقسیم کار اجتماعی، کارکرد را در همین معنا به کار گرفته است. ویلیام اسکیدمور[2] معتقد است بهترین راه برای  فهمیدن این واژه در نظر گرفتن آن به عنوان یک اثر است و فونکسیون هرعملی، اثر آن است.  

مرتن[3] نیز کارکردهای اجتماعی را به کارکردهای آشکار و پنهان و کارکردهای مثبت و منفی تقسیم کرده است، تا این تلقی به وجود نیاید که آثار اجتماعی یک رفتار یا نهاد اجتماعی، الزاماً از آثار آشکار و مثبت جامعه حکایت می‌کند (www.tebyan.net).

بنابراین هر سازمانی که در متن جامعه پدید می‌آید، باید دارای کارکردهایی در خدمت جمع و جامعه باشد و چنان تنظیم گردد که بتواند همانند یک تن، به صورتی هماهنگ، خدمات خود را به جامعه که منشا و موجد آن است، عرضه دارد. سازمان های ارتباطی نیز از این قاعده مستثنی نیستند وتقریباً همه محققان و دست اندرکاران مسائل و نیازهای جامعه، مخصوصاً صاحبنظران وسایل ارتباطی بدان اندیشیده اند (ساروخانی، 1385، 83). نیل پستمن[4] معتقد است: در حقیقت این وسایل ارتباط جمعی هستند، که در بعد گسترده ای از یک سو نقش روزافزون خود را بر آنچه بدان وقوف می‌یابیم، با آن آشنا شویم، رویاروی آن قرار می‌گیریم، هر آنچه را که تجربه می‌کنیم و آنچه را که به عنوان تجربه می‌اندوزیم. آنچه را که به عنوان دانش می‌آموزیم و آن گونه که دانسته‌های خود را می‌سازیم و شکل می‌دهیم بر عهده گرفته‌اند و به آنها شکل و جهت می‌دهند: بلکه از سوی دیگر به گونه‌ای رو به تزاید به ما تحمیل می‌کنند که به چه بیندیشیم، چگونه بیندیشیم، چه و چگونه و چرا احساس کنیم، رابطه مان با خود و دیگران چگونه و به چه میزان باشد و... به بیان کلی، این وسایل ارتباط جمعی هستند که حاکمیت ما را برخود و بر اندیشه و بر احساس و ادراک ما و نیز بر روابط انسانی و اجتماعی ما از ما ربوده‌اند (پستمن، 1378، 15).

ژان کازنو درباره همین طرز اندیشه می‌نویسد: این اندیشه در نظر مردم چه عادی چه تحمیل کرده،  رواج یافت که وسایل ارتباط جمعی قدرتی فوق تصور دارند و می‌توانند افکار فلسفی و سیاسی را منقلب نموده شکل تازه ای بدان بخشند و به اختیار تمامی رفتارها را هدایت نمایند. بر اساس همین اصل این عقیده رواج یافت که مبارزات انتخابی از طریق تلویزیون، موجبات القای انتخاب کنندگان را فراهم می آورد، زیرا حزبی که بیش از همه از تلویزیون استفاده می‌کند، لزوماً از انتخابات، پیروز بیرون خواهد آمد (ساروخانی، 1385، 98).

لاسول محقق ارتباطات و استاد حقوق در «ییل» در مقاله معروف خود «ساخت و کارکرد ارتباطات در جامعه» (1948) اینگونه تصریح می‌کند که کارکردهای ارتباطات اجتماعی به سه دسته ذیل تقسیم می‌شوند:

نظارت بر محیط: جمع آوری اطلاعاتی که جامعه درباره احتیاجات، مخاطرات و فرصت‌ها بایستی بداند تا بدین وسیله خود به مسایل اش پاسخ گوید. 

همبستگی اجتماعی در واکنش به محیط: به کار بستن پاسخ جامعه در مورد اطلاعات مربوط به سیاست‌گذاری، خود سازمان دهی، توزیع قدرت و مسئولیت‌ها و متحول ساختن الگوها به نحوی که مورد نیاز است.

جامعه پذیری: به نظر لاسول با گذر از دانش و ارزش های جامعه، به اندیشه اعضای درونگر و بی اطلاع می‌توان معنی بخشید. بنابراین در جامعه کودکان بزرگ می‌شوند تا در آینده شهروندان مسئول و مفیدی باشند و بزرگسالان نیز اطراف یک شبکه از علوم و عقاید با یکدیگر هم پیمان خواهند شد. (شرام، 1381، 88)

چارلزرایت به این سه کارکرد، سرگرمی نیز اضافه می‌کند، علاوه بر این کارکردها رسانه‌ها ممکن است کژکارکردها هم داشته باشند. نتایجی که مطلوب جامعه و اعضای آن نیست. یک عمل به تنهایی هم می‌تواند کارکرد و هم کژکارکرد داشته باشد.

کارکرد نظارت شامل اخباری است که رسانه‌ها فراهم می‌کنند و برای اقتصاد و جامعه ضروری است (مثل گزارش ترافیک، شرایط آب و هوایی و ...). کارکرد نظارت می‌تواند موجب چندین کژکارکرد هم بشود. وحشت، احتمالاً از تأکید بیش از حد بر خطرات و تهدیدها در جامعه نتیجه می‌شود.

کارکرد[5] همبستگی رسانه‌ها می‌تواند برای جلوگیری از تهدید ثبات اجتماعی به کار رود و اغلب  افکار عمومی را کنترل و مدیریت نماید. این کارکرد وقتی به کژکارکرد تبدیل ‌شود، نقد به حداقل میرسد و دیدگاه اکثریت به حدی تقویت می‌شود که اقلیت راهی برای بیان عقاید خود ندارد و از قدرت به حدی محافظت و پشتیبانی می‌شود که ممکن است نیاز به نظارت و کنترل باشد.

با وجود این به خاطر ماهیت غیرشخصی رسانه‌های جمعی، ادعا شده رسانه‌ها در شخصیت زدایی از جامعه (کارکرد نامطلوب) نقش دارند. رسانه‌ها میانجی افراد شده و تماس شخصی را در ارتباط از بین می‌برند. همچنین این اتهام وارد شده است که رسانه‌ها به کاستن خرده فرهنگ ها و تقویت جامعه توده وار کمک می‌کنند. معنی جامعه توده وار این است که ما به خاطر رسانه‌های جمعی گرایش بیشتری پیدا می‌کنیم به اینکه به شیوه یکسانی صحبت کنیم، به شیوه یکسانی فکر کنیم و کنش و واکنش ما مثل هم باشد.

مبنای نظری این جامعه، این فکر است که هزاران ساعت قرار گرفتن در برابر رسانه‌ها موجب می‌شود میلیون ها نفر الگوهای نقشی را که رسانه‌ها نمایش می‌دهند، بپذیرند. در کنار این گرایش به یکدست‌سازی، این اتهام وجود دارد که رسانه‌های جمعی مانع رشد فرهنگی می‌شوند.

با ملاحظه بسیاری از ستون‌های روزنامه‌ها، گزارش‌های ویژه و برنامه‌های پرکننده وقت، احتمالاً مقصود از بخش اعظم محتوای رسانه‌ها، حتی روزنامه‌ها، سرگرمی است. سرگرم کننده بودن رسانه‌ها به گریز از مشکلات زندگی روزمره و پرکردن اوقات فراغت کمک میکند. رسانه‌ها میلیون ها نفر را در معرض فرهنگ توده ای هنر و موسیقی قرار می‌دهند. برخی اعتقاد دارند که رسانه‌ها ذائقه و سلیقه عمومی را از نظر هنری بالا می‌برند. در عین حال کسان دیگری استدلال می‌کنند که رسانه‌ها ترغیب به غفلت می‌کنند، هنر زیبا را خراب می‌کنند، سلیقه عموم را تنزل می‌دهند و مانع رشد توجه به هنر و تمجید می‌شوند. کارکردهای مطلوب و نامطلوب رسانه‌ها در جدول خلاصه شده است. (سورین و تانکارد، 1386، 453-450) 

تحلیل کارکردی از رسانه‌های جمعی براساس نظر لاسول و رایت:

 

 

کاظم معتمد نژاد در کتاب «وسایل ارتباط جمعی خود» می‌گوید: به طور کلی نیازهای روزافزون گروه‌های وسیع انسانی به استفاده از وسایل ارتباطی برای این وسایل وظایف اجتماعی متعددی پدید آورده اند که به سه دسته تقسیم می‌شوند:

1) وظایف خبری و آموزشی.

2) وظایف راهنمایی ورهبری.

3) وظایف تفریحی و تبلیغی (معتمد نژاد، 1379، 3)

نعیم بدیعی و حسین قندی نیز نقش رسانه‌های ارتباط خبری را چنین برشمرده‌اند:

1) تهیه و تنظیم و ارائه خبرها و گزارش‌های صحیح درباره وقایع مهم کشور و جهان.

2) حمایت از حکومت قانون و ناظر بر اجرای درست و تحقیق قوانین.

3) ایجاد محیط مناسب برای برخورد عقاید گوناگون.

4) فراهم کردن زمینه آموزش مداوم برای بزرگسالان.

5) کمک به رشد فکری و فرهنگی جامعه.

6) فراهم کردن سرگرمی های آموزنده.

7) ایجاد روحیه مشارکت و همکاری با برنامه‌های توسعه بخش (بدیعی و قندی، 1378، 419).

اگرچه امروزه با توسعه و گسترش فناوری و ایجاد یک جامعه اطلاعاتی، کارکرد رسانه‌ها فراتر از موارد مطرح شده از سوی این صاحبنظران ارتباطی است، اما با بررسی وظایف و نقش‌های متعدد آن می‌توان نتیجه گرفت که وسایل ارتباطی هر کشور، قادرند آیینه ی تمام نمای زندگی سیاسی و اجتماعی آن کشور باشند و به همین جهت استقلال و عدم استقلال و آزادی و محدودیت آن ها در منعکس ساختن خواست ها و آرمان های جمعی و حل مسایل عمومی آثار متفاوت پدید می‌آورند. بی جهت نیست که «آلفرد سوی[6]» جامعه شناس و اقتصاد دان معروف فرانسوی وسایل خبری را «کلید دموکراسی» معرفی می‌کند. به عقیده او (آزادگان اجتماع، افراد آگاه و مطلع هستند و افراد ناآگاه و محروم از اخبار در رقیت به سر می‌برند) (معتمد نژاد، 1379، 13)  

---

[1] Function

[2] William Skidmor

[3] Merton

[4] Nile Postman

[5] Function

[6] Alfred  Sauvy