نزدیک به ۴۰ سال از حکومت جمهوری اسلامی میگذرد، چهل سال پر بحران، چهل سال به امید آینده بهتر ،چهل سالی که با جنگ، تحریم واقتصاد نامناسب سپری شد به امید آینده درخشان ،اما آیا به این هدف رسیدیم ؟این روزها حال کشورم خوب نیست اما به دروغ مجبور به خوب بودن هستیم .اگر سخنی نقدی اعتراضی هم در چه گفتار و چه در نوشتار باشد بلافاصله دشمن محسوب می شوید و خدا داند که چه شود. اما من به عنوان یک میانسالی که کودکی و جوانی اش در آرزوی آینده‌ای بهتر فنا شد دلم می‌خواهد دردهایم را بنویسم دلم می‌خواهد فریاد بزنم و بغض آرزوهایم را فریاد کنم و حسرت روزهایی که فقط نظاره گر پیشرفت دیگر کشورها بودیم و پسرفت کشورم آن هم به خاطر توهم دشمن گماری بانگارشم تخلیه کنم. پس از ۴۰ سال از عمر انقلاب اسلامی این روزها چیزی جز فقر اکثریت ایرانی، اقتصاد پوچ و ناکارآمد، دزدی اختلاس، چپاول ثروت ملی نفت و گاز و دیگر معادن ،پولدار شدن یک شبه بسیاری از مسئولان، نبود فضای باز انتقادی به خصوص برای روزنامه‌نگاران و بسیاری از مشکلات دیگر رانمیبینیم.. برای دیدن ادامه مطلب فلش بالا را کلیک کنید
